Mgła, Golden Gate Bridge i kolibry

Przejechałam USA wszerz, od Atlantyku do Pacyfiku i z powrotem. Co zobaczyłam, to moje. San Francisco było punktem, w którym zawróciłam. Tam zaczęła się moja droga powrotna, która wprawdzie jeszcze długo miała potrwać, ale mimo wszystko była „powrotną”.
Dotarłam do San Francisco pewnego słonecznego poranka. Chciałam poznać to miasto, usiąść nad Zatoką San Francisco i zanurzyć ręce w wodach Pacyfiku.

Pierwszą stacją był oczywiście most Golden Gate, który w następnym tygodniu będzie obchodził swoje osiemdziesiąte urodziny (oddany do użytku 27 maja 1937)! Przy wjeździe do miasta na bramkach pogoda była fantastyczna, ale w oddali, na Zatoką zbierały się chmury. Ruszyłam więc szybciutko w kierunku mostu, ale i tak, kiedy do niego dotarłam, pogoda nie była w najlepszym humorze. Słońce się naburmuszyło, zrobiło się przeraźliwie zimno, a piękny most otuliła gęsta mgła… I tyle go widzieli! Nie dając za wygraną, trwałam tam przez kilka godzin z nadzieją, że wiatr rozgoni mleczną mgłę. Obeszłam most z każdej strony (w miarę możliwości oczywiście) i nic; przeszłam po moście tam i z powrotem, od początku do końca, i też nic; zeszłam nad sam brzeg oceanu, trochę dalej od mostu, znowu nic… Tylko mgła, mgła, mgła…
Tak więc proszę Państwa prezentuję Państwu nie tyle słynny wiszący most, ale właśnie Mgłę znad Zatoki San Francisco z dodatkiem kilku elementów Golden Gate Bridge…

Ale proszę nie myśleć, że to czekanie moje było nadaremne i bezowocne. O nie. Owocne było, tyle, że w innej dziedzinie. Spotkałam bowiem pięknych przedstawicieli ptasiego świata: pasówkę, szpaki i kolibry!!! Na które żaden turysta nie zwracał uwagi. Wszyscy bowiem byli odwróceni ;). W stronę mostu oczywiście. A ja nie, ja stałam do mostu plecami i tym samym mogłam podziwiać cudne ptaki, których jeszcze do tej pory na własne oczy nie widziałam. Kolibry i pasówkę znaczy się, bo szpaki to znam ;)
Gdyby nie mgła, pewnie bym ich nie dostrzegła….