Wenecka wyspa Burano

przypomina mi jedną z dzielnic Buenos Aires – La Bocę….

Trudno oprzeć się urokowi wysp w Lagunie Weneckiej. Każda z nich czaruje na swój sposób, na co ja się chętnie godziłam.
Z przepełnionego turystami vaporetto wysiadłam na spokojnej wysepce Mazzorbo. Kilka domów, cmentarz, kościół św. Katarzyny z piękną krzywą campanillą z początków XIV w. Cieszyłam się ciszą i widokami. Mazzorbo jest często pomijane  przez turystów, którzy niecierpliwie przebierają nogami w tłocznych vaportetto w oczekiwaniu na dopłynięcie do dworca wodnego w Burano. Być może nie wiedzą, że między wysepkami znajduje się piękny drewniany mostek, łączący obie weneckie wysepki – Mazzorbo z Burano. Mazzorbo przypomina mi poniekąd Kopciuszka, trochę zapomnianego, opuszczonego, na którego nikt nie zwraca uwagi. Ale ten drewniany most między wyspami to jakby rodzaj czarodziejskiego portalu – to wejście do innego świata. Do świata Burano – a Burano nie ma nic z Kopciuszka, a jeśli to już tego przemienionego w najpiękniejszą królewnę na balu.
Burano – maleńka wyspa (zaledwie około 21 hektarów) w Lagunie Weneckiej – żyje kolorami, tryska radością i optymizmem, kusi wszelkimi odcieniami czerwieni, błękitu, pomarańczy…Można tu podziwiać całe spektrum barw. Spacerując po Burano musiałam myśleć o dzielnicy Buenos Aires La Boca, w której mieszkali włoscy emigranci i o tamtejszej sławnej uliczce Caminito. Skojarzenie tych dwóch miejsc samo się nasuwa. Tylko tanga w Burano zabrakło, ale nie umniejszyło to w niczym jego uroku. Spacer pomiędzy barwnymi kamienicami wzdłuż kanałów, zaglądanie przez bramy w wąskie uliczki, zapach suszącego się na wietrze prania, sklepiki z typowymi dla wyspy wyrobami koronkarskimi, kolorowe łodzie, mostki i mosteczki – to wszystko sprawia, że wcale nie chce się opuścić wyspy, z której w oddali widoczne są ośnieżone szczyty Dolomitów…

Zapraszam Was na spacer z Mazzorbo na Burano, może i Wam nie będzie się chciało stamtąd wracać.