Piknik w śniegu

W Zagłębiu Ruhry prawdziwa zima zdarza się raz na kilka lat. Tak mniej więcej co 10 lat. Ale jak przychodzi, to z całym dobrodziejstwem inwentarza, na co – mimo zapewnień – region nie jest przygotowany. I tak właśnie było i w tym roku. Ale po kolei:

Piątek – pierwszy śnieg

Zaczęło sypać w piątek wieczorem. Moja pierwsza myśl – tylko, żeby nie stopniało do sobotniego popołudnia, to pójdę w przyrodę… Takie wydarzenie trzeba uwiecznić. Poza tym mnie się ciągle marzy biała zima….

Sobota – mokry śnieg

Stopnieć – nie stopniało, ale zaczęło sypać mokrym śniegiem, więc ja biegusiem, po przyjściu z pracy, pozbierałam różne akcesoria i dawaj kurcgalopkiem do parku… Ale światło było nie to, psy nie dawały mi spokoju, dzieci dziwiły się bardzo, czemu ta pani rozlewa herbatę do kilku kubków, a jest sama… Długo w parku nie zabawiłam, bo mi śnieg w deszcz się zamienił. Wróciłam do domu z nosem na kwintę.

Niedziela – piknik w puchowej śnieżnej pierzynce

Ale następnego dnia koło południa znowu zaczęło sypać. I to tak pięknie i intensywnie, że nic, tylko do parku. No i wpadłam na pomysł, żeby sobie zrobić taki prawdziwy piknik w śniegu. Pan W. przystał na to z ochotą. Zaparzyliśmy więc gorącą herbatę, ugotowaliśmy czekoladę, szybko spakowaliśmy koszyk i ruszyliśmy w biel. I pięknie było…

 

 

Poniedziałek – chaos

A w międzyczasie chaos komunikacyjny opanował Zagłębie Ruhry. Nie jeździło nic. Ani pociągi, ani autobusy miejskie. Autostrady pod puchową pierzynką. Lotniko w Düsseldorfie zamknięte. Jakby trzy tony śniegu spadły. A to tylko kilka, kilkanaście centymetrów. Pod wieczór w niedzielę przestało sypać i zaczęło topnieć. Można było mieć nadzieję, że wraz z poniedziałkiem i początkiem nowego roboczego tygodnia wszystko wróci do normy. Niestety, zima znowu zadrwiła sobie z Zagłębia i późnym przedpołudniem zaczęło ponownie sypać. I znowu wszystko stało… Lodowiska na autostradach, korki, wypadki i stagnacja ruchu. I ja na tej uczcie byłam, miodu i wina nie piłam, ale moja droga z pracy do domu z 30 minut zamieniła się w ślimaczą jazdę z trzymanką, która trwała 2 godziny. I moim jedynym marzeniem było, żeby dojechać cało i zdrowo do domu. I tak właśnie przebiegła nasza tegoroczna zima…

 

A tu wpisy o ostatniej zimie w Zagłębiu Ruhry – czyli zima 2010 roku. Też była ciekawa.

Do nosicielek wysokich obcasów – ciągle aktualna prośba do pań

Jak brnęłam 16 kilometrów przez zasypy – czyli wszystko stoi

Czarny humor białą zimą – luźne przemyślenia