Wędrując

Ten dłuższy wyjazd stał zdecydowanie (znowu) pod znakiem wędrowania. Tym razem po luksemburskich i belgijskich szlakach (wprawdzie szczyty nie równały się pod względem wysokości ze szczytam alpejskimi z ubiegłego roku, ale przecież i niższe góry, wzgórza, doliny czy skaliste wąwozy, przez które prowadzą różnorodne szlaki, pozwalają na radość wędrowania).
Zaprowadziły mnie one do pięknych celów, ale przecież nie tylko o to chodzi. Chodzi o samą radość przemierzania świata na piechotę. O czucie Matki Ziemi pod stopami (czasami obolałymi od chodzenia ;)), o czucie ostrych skał pod palcami przy wspinaczce, o ruch mięśni i tysiące myśli, które się wyciszają, czasami bledną, a czasami stają się całkiem wyraźne, o wsłuchanie się w samą siebie, o miarowy oddech i piękno, ciszę, pachnący od deszczu las, zapach słonecznego czasu. O zachwyt nad światem.

Przy okazji odwiedziłam znajome kąty ;) i szlaki (Luksemburg) oraz ponownie odbyłam uczty smakowe rozkoszując się tartą ryżową (na zdjęciu powyżej oryginalna walońska tarta ryżowa, udało mi się jej zrobić zdjęcie, zanim ją zjadłam, o moim zachwycie tym smakołykiem pisałam już tu – Pochwała ryżu)).
Więcej o miejscach, które widziałam, szlakach, które przeszłam, napiszę wkrótce. Póki co, ciągle jestem to tu, to tam…