O wschodzie słońca

Zaczynało dopiero świtać, kiedy opatulona od stóp do głów ruszyłam nad rzekę Ruhr z nadzieją na wschodzące słońce i jego światło. Szłam szybko przez opustoszały park, było cicho, sennie i mglisto. Latarnie kończyły właśnie nocną zmianę.
Słyszałam swoje własne kroki. Miasto wprawdzie już nie spało, ale do parku nie docierały żadne jego odgłosy. Powietrze było rześkie. Od czasu do czasu odzywały się ptaki. Nikogo dookoła.

Po kilkunastu minutach znalazłam się na jednej z bardzo ruchliwych ulic. Ciszę zastąpił dźwięk klaksonów i warkot silników; tysiące samochodów tkwiły w porannych korkach, w powolnym tempie posuwając się do przodu.

Pokonawszy kilka świateł, dotarłam do miejsca, w którym chciałam poczekać na wschód słońca. Na moście spotkałam młodego mężczyznę ze sprzętem fotograficznym i różnymi akcesoriami. Towarzyszyła mu mała dziewczynka, która w małych rączkach dumnie dzierżyła swój aparat i posłusznie słuchała fotograficznych wskazówek taty. Musiałam się uśmiechnąć. Ustawiłam się nieco w oddaleniu od nich, żebyśmy sobie wzajemnie nie przeszkadzali.

Melodia mgieł…

Dolina rzeki spowita była mgłą. Otulone nią drzewa wyglądały jak zaczarowane, jakby trwały między jawą a snem… Słońce jeszcze nie wstało, za to gęsi dawały głośno znak, że są, mimo że trudno je było dostrzec. Przez most przejeżdżały sznury samochodów, miasto tętniło już swoim życiem, a ja stałam i wpatrywałam się w bajeczną mgłę, grę cieni.

Zza horyzontu

Po pewnym czasie na horyzoncie poprzez nagie drzewa dostrzegłam pomarańczową plamę, która stawała się coraz większa i coraz bardziej wyrazista, nabierając kulistych kształtów i przybierając intensywniejszych kolorów. Promienie szybko dotarły do doliny i rozpoczął się fantastyczny spektakl natury…

 

Listopadowa melodia mgieł porannych i blasku wschodzącego słońca.