Liniowcem transatlantyckim Queen Mary 2 do Ameryki i z powrotem – podróż w stylu retro

Śladami przodków…
Na pokład eleganckiego liniowca transatlantyckiego Queen Mary 2 weszłam pewnego sierpniowego popołudnia. Z portu w Hamburgu wyruszyłam w kilkudniową, nieśpieszną, fantastyczną podróż przez ocean do Nowego Jorku z zamiarem wynajęcia tam samochodu i objechania Stanów Zjednoczonych, a potem – również na statku Queen Mary 2 – powrotu do Europy. Na przekór wyścigom z czasem. Podróż ta była niejako dreptaniem po śladach moich prapradziadków, którzy pod koniec XIX w. wyruszyli do Ameryki za chlebem… To oni rozpoczęli emigrancką odyseję rodziny, która zresztą trwa do dziś.

To był mój trzeci pobyt w Stanach. Najintensywniejszy. Najciekawszy i…. najłatwiejszy. Tym razem nie musiałam rozstrzygać: czy zostać tu na stałe czy wracać. Nie było dylematów rodzinno-osobisto-przyszłościowych. Nie było, gdyż tym razem nie przyjechałam tutaj jako emigrantka, ale jako turystka, szukająca przy okazji śladów historii rodzinnej. Ale wiedziałam, że wrócę, że to tylko ograniczony temporalnie pobyt.

Do celu dopłynęłam, Stany objechałam przejeżdżając 20 000 km, znalazłam więcej znaków zapytania niż odpowiedzi na męczące mnie pytania. Ale wiecie, nic tak nie podbudowuje, jak świadomość tego, że decyzja podjęta przed 16 laty była dobrą decyzją i że dzisiaj, gdyby stanęło się znowu na rozdrożu, zdecydowałoby się ponownie tak samo i mając te same argumenty za i przeciw.

Widziałam piękną przyrodę, niesamowite krajobrazy i wiele brzydkich, prawie tak samo wyglądających miejscowości. Spałam w 30 różnych hotelach, lepszych i gorszych, irytowałam się, ile produkuje się śmieci, zużywając tony sztućców i naczyń jednorazowych… Spałam mało, jadłam niewiele, ale to temat na osobny wpis.

To była bardzo ciekawa podróż i cieszę się, że mi się udało i że mam aż tyle różnorodnych wrażeń (pozytywne przeważają, ale negatywne też były). Najbardziej zafascynowała mnie natura. Spotkałam m.in. niedźwiedzia grizzly na ulicy i aligatora na szlaku i jeszcze wiele pięknych nieznanych mi dotąd z doświadczenia zwierząt, podziwiałam fascynujące kolory wschodów i zachodów słońca, skał i wód. Odwiedziłam Dolinę Śmierci (Death Valley), sól skrzypiała mi pod butami na wędrówce przez Wielkie Słone Jezioro (Great Salt Lake), biegłam z Forrestem Gumpem przez Monument Valley, zanurzyłam ręce w Pacyfiku spoglądając na spowity we mgle Golden Gate Bridge w San Francisco, chodziłam wśród czerwonych skał Utah, dotarłam do Key West, podziwiałam piękne parki narodowe, brnęłam przez fantastyczne wydmy White Sands National Monument oślepiona ich białością, spotkałam astronautów w Cap Canaveral, zawitałam do Roswell i Rachel i UFO mnie nie porwało ;) I jeszcze to, i jeszcze tamto, i … Końca nie widać. I nie wiadomo, od czego zacząć. Zwłaszcza, jeśli ta przerwa taka długa, a czas działa na niekorzyść.

Najtrudniejszy jest powrót i początek. Dalej jakoś już pójdzie…
Jestem z powrotem.