I survived Highway 50 – The Loneliest Road in America

I survived Highway 50 – The Loneliest Road in America.

Najbardziej samotną drogę USA – U.S. Route 50 można opisać na przykład tak:

Jest prosta, prawie bez zakrętów.

Jest pusta. Od czasu do czasu można spotkać jakiś samochód, który widzi się już z odległości kilkudziesięciu kilometrów… O wiele częściej natomiast trafia się na bydło i na jego poganiaczy.

Jest żółto-zielonkawa – prowadzi bowiem przez typowy krajobraz stanu Nevada, gdzie króluje sagebrush (Artemisia tridentata – bylica?).

Jest długa – ok. 400 mili, czyli ponad 600 km.

Ma troszkę ciekawej historii – tę trasę wykorzystywała bowiem poczta konna Pony Express przed Wojną Secesyjną. I dzisiaj na ważnych dawniej strategicznie miejscach znajdują się tablice informacyjne. Ponadto jest ona częścią historycznej drogi Lincolna tzw. Lincoln Highway, która była pierwszą trasą łączącą wschód z zachodem kraju.

Jest jedną z atrakcji turystycznych Nevady – po drodze można zbierać stempelki, a potem dostaje się certyfikat potwierdzający, że się czynu dokonało ;) i drogę przejechało.
I my podjęliśmy się wyzwania. Naszym punktem startowym była miejscowość Fallon, w której znajduje się fajne biuro informacji turystycznej z bardzo miłą obsługą. Na wstępie zostaliśmy więc wyposażeni w mapki trasy, małe bukłaki na wodę, małą książeczkę tzw. Survival Guide z opisem nielicznych miejscowości leżących na trasie i adresami lokali, które mogą podbijać pieczątki, dwie specjalne koszulki i dobre słowo na długą samotną drogę. Podziękowaliśmy, wypiliśmy gorącą herbatę przy upale 33 stopni i ruszyliśmy na wschód. Naszym celem była miejscowość Ely. Zanim wyjechaliśmy, uzupełniliśmy zapasy wody i zatankowaliśmy do pełna. Na wszelki wypadek.

Droga minęła nam bez żadnych niemiłych niespodzianek. Pustkowie, pustkowie, pustkowie. Nikogusieńko. Nawet wiatru nie było…

Poza tym kilka małych miejscowości na trasie, wyludnionych, ze starymi zaniedbanymi budynkami, ale za to z szyldami Make America Great Again… Hm… Miałam wtedy nadzieję, że jednak wyboru będę miały inny wynik.

Nigdy nie przepadałam za przeciętnymi amerykańskimi miastami. I ta podróż ugruntowała moje przekonanie. W dalszym ciągu nie przypadły mi one do gustu. Wszystkie podobne do siebie, nudne, brzydkie, z tymi samymi lokalami, w których oferuje się takie same burgery, z mieszkańcami poruszającymi się samochodami nawet na krótkich dystansach. Miasta często bez chodników, więc i ja jeździłam do marketu, położonego np. 800 metrów od hotelu, samochodem. Niestety. Nie mogłabym tu mieszkać na stałe. Nie mogłabym. Nie chciałabym. Ale to temat na osobny wpis.

Wracając jednak do najbardziej samotnej drogi USA – i ja ją „przeżyłam”, stempelków nazbierałam, certyfikat dostałam (dotarł on nawet wcześniej do domu niż ja ;)). Zapraszam Was zatem na impresje z Highway 50.

A co interesującego jeszcze spotkałam po drodze? O tym możecie przeczytać w tym wpisie: Śpiewające Wydmy – Sand Mountain.