Zdjęcie, którego nie zrobiłam

Dzień był deszczowy i tym samym nie różnił się w niczym od wcześniejszych i późniejszych dni tego lata. Szaro-buro, smutno, mokro i sennie. Wysiadając ze szwajcarskiego InterRegio na dworcu w Genewie, wciągnęłam głęboko powietrze. Było wilgotne i nie pachniało niczym. Szybko opuściłam budynek dworca, udając się w stronę Rodanu i Jeziora Genewskiego dawniej zwanego Lemańskim (z francuskiego Lac Léman). W drodze nad jezioro przyszli mi do głowy nasi poeci-romantycy. Pamiętacie wiersz Juliusza Słowackiego Rozłącznie i jego ostatnią linijkę: Nad jeziorem Leman, d. 20 lipca 1835 r.? To właśnie w czasie pobytu poety nad Jeziorem Leman powstał ten wiersz i jeszcze wiele innych utworów. Jezioro Genewskie rzuciło urok również na innych naszych poetów czy artystów, żeby wspomnieć na przykład Adama Mickiewicza i jego Liryki lozańskie.
Swoje pierwsze kroki skierowałam na Île Rousseau – Wysepkę Rousseau, który w Genewie się urodził. Wysepka ta, to mały skwer, z ławeczkami i klombami kwiatów, pośrodku której stoi pomnik pisarza. Podumaliśmy chwilę razem, pogoda była do tego odpowiednia.
Deszcz wcale nie zamierzał przestać padać. Ruszyłam więc przed siebie przez puste i zapłakane uliczki Genewy, na których więcej było samochodów niż ludzi. Dzień nie ten? Pora nie ta? Po jakimś czasie niebo przestało zanosić się od płaczu, ale szare chmurzyska trwały nadal na swoich stanowiskach gotowe w każdej chwili do wylania kolejnych litrów wody… Bez jakiegokolwiek pretekstu.
Szłam dalej, aż dotarłam do Muzeum Czerwonego Krzyża – to właśnie w Genewie Henry Dunant powołał do życia w 1863 roku stowarzyszenie, które dzisiaj działa na całym świecie. Po wizycie w muzeum udałam się do ostatniego miejsca, które miałam w planach – do siedziby Organizacji Narodów Zjednoczonych. W przeciwieństwie do centrum miasta tu panowało ożywienie.
Stanęłam z boku, przyglądając się różnojęzycznym turystom z różnych kultur. Każdy z nich chciał sobie zrobić zdjęcie przed siedzibą instytucji o bardzo wymownej nazwie. Turyści byli cierpliwi, czekali na siebie nie pośpieszając się nawzajem. W pewnej chwili jeden z Hindusów zwrócił się do czarnoskórej pary z małym dzieckiem z pytaniem, czy chcieliby zrobić sobie zdjęcie z jego rodziną właśnie tu, przed ONZ. Zgodzili się od razu, a inni przybysze widząc, co się dzieje, spontanicznie się do nich dołączyli. Trwało to naprawdę mgnienie oka i nagle pod bramą uformowała się grupka obcych sobie osób tak od siebie różnych, że trudniej byłoby drugiej takiej w tej chwili szukać. Różne kolory skór, różne, charakterystyczne dla danej kultury stroje, różny bagaż doświadczeń. Spoglądali na siebie z sympatią, w geście solidarności i przyjaźni między narodami kilku z nich podało sobie ręce. Patrzyłam na nich z uśmiechem, ta spontaniczna akcja była naprawdę budująca. Nagle dźwięk migawki wyrwał mnie z tego zapatrzenia, podniosłam szybko swój aparat i zanim zdążyłam cokolwiek zrobić, już było po wszystkim. Nie zrobiłam zdjęcia….A jednak ta fotografia pozostanie mi na długo w pamięci…
Artykuł 2 Karty Narodów Zjednoczonych mówi m.in., że wszystkie państwa członkowskie, a jest ich obecnie 193, zobowiązują się do rozwiązywania międzynarodowych sporów środkami pokojowymi oraz powstrzymania się od użycia siły przeciwko integralności terytorialnej lub niezawisłości politycznej któregokolwiek z krajów. Ostatnio myślę o tym intensywnie i zastanawiam się, jak to się ma do obecnej sytuacji politycznej w Europie i na świecie. I nijak nie mogę znaleźć odpowiedzi.
Ta spontaniczna akcja pod siedzibą ONZ daje mi jednak nadzieję…

Ciąg dalszy impresji z niezapomnianych wędrówek po Alpach i z mojej ostatniej szwajcarsko-francusko-włoskiej podróży nastąpi ;) Jak wrócę na dobre. Poki co tylko tyle – tak zapamiętam Genewę…

Witam się z Wami po przerwie i jestem ciekawa, co u Was słychać.