Stac Pollaidh

Do Szkocji jechałam z uczuciem pewności, że mi się spodoba, ale do momentu naszego pierwszego spotkania nie wiedziałam, że mnie aż tak bardzo oczaruje. Zobaczywszy ją, przepadłam. I paradoksalnie jeszcze zanim ją opuściłam, już zaczęłam za nią tęsknić. A Highlands to region, który zdecydowanie znajduje się na liście moich najpiękniejszych miejsc.

Na cel jednej z pierwszych wędrówek wybraliśmy Stac Pollaidh – niewysoką, ale za to bardzo charakterystyczną górę (ponad 600 m) w Górach Kaledońskich (Northwest Highlands). Dzień wcześniej, kiedy przybyliśmy do doliny, padało, wiało i było ponuro. Pod wieczór przestało i całe stada midges rzuciły się na mnie. Były wszędzie. Wchodziły przez moskiterę, przez szpary w aucie, obsiadły cały sufit. Nie było ratunku, trzeba było uciekać. Na szczęście kilkanaście kilometrów dalej było już bezpieczniej. Następnego ranka obudziło mnie nie piękne słonko, które zaglądało do auta i zapowiadało piękna pogodę na szlaku, ale swędzenie całego ciała. Przejrzałam się w lustrze i zamarłam, wyglądałam jak chora na trąd… Na samej twarzy naliczyłam 70 (!) ugryzień. Pan W. nie miał żadnych śladów… Przypuszczalnie mam na nie alergię. W niezbyt dobrym humorze, drapiąc się wszędzie ruszyłam na szlak – łatwe to nie było, bo obie ręce miałam zajęte, trzymając kijki, więc aby ulżyć mojej biednej swędzącej skórze musiałam się co trochę zatrzymywać, bo mi rąk brakowało… Ale im szłam wyżej, tym mniej było tych małych bestii, a chłodny wiatr sprawiał ulgę mojej pogryzionej twarzy. Poza tym humor mi się poprawił od razu, jak zobaczyłam krajobrazy zatykające dech w piersiach…. Zobaczcie sami:

[nggallery id=292]

A co do midges, to przez tydzień wyglądałam jak upiór i ludzie pokazywali mnie sobie palcem w sklepie. Oszczędzę Wam więc widoku mojej twarzy, chociaż zdjęcie do dokumentacji zostało zrobione ;) Zmysł estetyczny nie pozwala mi jednak na upublicznienie upiora ;) Ale wiecie co? I tak kiedyś wrócę do Szkocji!