Wspinaczka na Trolltungę, czyli Język Trolla

Trolltunga – pol. Język Trolla to malownicza skała w Norwegii, która swoją nazwę zawdzięcza ciekawej formie. Bowiem naprawdę przypomina wystawiony język ;), który sobie tak tkwi na wysokości 700 metrów. A pod nim tylko przepaść ;)
Z naszych poprzednich podróży po Norwegii nie znaliśmy tego szlaku, więc trasa była dla nas całkiem nowa. Dzień wcześniej zajechaliśmy do małego i sympatycznego miasteczka Odda, które to znane nam było z przeszłości. Spędziliśmy piękny dzień nad fiordem i zbieraliśmy siły na wędrówkę. Następnego dnia podjechaliśmy kilka kilometrów do Tyssedal, a dokładnie do stacji nieczynnej kolejki Mågeliban, gdzie znajduje się punkt wyjścia szlaku, zaparkowaliśmy auto obok pojazdów innych piechurów i wystartowaliśmy w górę. Już pierwszy odcinek szlaku zapowiada świetną wędrówkę. Jest bardzo stromy, a wąska ścieżynka prowadzi po kamieniach, serpentynami w górę. Większość z turystów wybiera jednak drewniane schodki bezpieczeństwa owej nieczynnej kolejki, co jest zabronione. Jest ich ponad 2500. Poza tym ich stan pozostawia wiele do życzenia. Po obejrzeniu zmurszałych i mokrych na dodatek desek znajdujących się kilka metrów nad ziemią wiem dlaczego kolejka nie jeździ ;) Ja wybrałam normalny szlak. Odcinek ten zabiera dość sporo czasu, potem zaś dociera się do płaskowyżu. Kilka kilometrów przebiega w miarę po równym, aby następnie znowu piąć się w górę, tyle, że łagodniej od pierwszego odcinka i po skałach. W każdym razie krajobrazy, jeśli ziemi akurat nie okrywa mgła, są piękne. Płaskowyż, skały, potoki, jeziora, śnieg, delikatne kolory górskiej roślinności… Piękne. I ludzi tak mało ;) (chociaż i tam spotkaliśmy turystów w szmaciakach… – bez komentarza, panią na obcasach pamiętacie, prawda?).

A poniżej kilka impresji ze szlaku:

[nggallery id=253]
Szlak w jedną stronę do Trolltungi to ok. 12 kilometrów. Długość naszej trasy tam i z powrotem wyniosła ok. 23 kilometrów a różnica wysokości, którą pokonaliśmy, to łącznie ponad 3000 metrów. W drodze byliśmy 12 godzin bez większych postojów. To dość długo, gdyż zwykle szlak ten zabiera ok. 10 godzin. Ale ja, niestety, miałam problemy ze schodzeniem, ten stromy odcinek w dół pokonywałam bardzo, bardzo wolno. Ta niedyspozycja i ślimacze tempo były dla mnie wielkim zaskoczeniem i mnie zaniepokoiły. Nie, że nie miałam siły, tej mi nie brakowało, ale przestałam ufać własnym kolanom i stąd to wolne tempo. To był dzień, w którym zdałam sobie sprawę, że dusza sobie, a ciało sobie. Przyznaję, że przybiło mnie to dość mocno. I chociaż był to tylko „wypadek przy pracy”, a po tym szlaku pokonałam jeszcze wiele innych, to i tak pewna myśl nie dawała mi spokoju. Zimę się z tym męczyłam. W końcu po przekonaniu samej siebie, a to do łatwych nie należy ;), zawarłam bliższą znajomość z kijkami… I od wiosny wędruję sobie z nimi po co bardziej stromych szlakach. Na początku było mi trudno się do nich przyzwyczaić, gdyż cenię sobie wolne ręce, poza tym aparat z ciężkim obiektywem uwieszony tylko na szyi to nie jest najlepsze rozwiązanie, ani dla mnie, ani dla aparatu ;) Tego właśnie się obawiałam, że kijki pozbawią mnie swobody ruchów. Ale przekonałam się do nich po tym, jak bez problemów i dość szybko zeszłam z pierwszego stromego szlaku… I tak sobie wędruję po stromościach z kijkami, na łagodnych szlakach bez, i jestem zadowolona. A moje kolana też są mi wdzięczne ;)

A tu notki o innych wędrówkach w Norwegii:

Kjeragbolten po raz pierwszy (2009) i Kjeragbolten po raz drugi (2012)

Preikestolen (2012)

Gaustatoppen (2009)