Niedźwiedzie, moroszki i karabin

Słów kilka, zanim przejdę do opowieści: Otóż, drogi Czytelniku, musisz wiedzieć, że Pan W. i ja podczas  dalekich i bliskich wypadów w nieznane (albo i znane) szukają różnych ciekawostek geograficznych. A do tych należą np.: geograficzne środki krajów, regionów, miast; najwyższe wzniesienia; punkty, których współrzędne geograficzne są liczbami całkowitymi (Degree Confluence Project) czy trójstyki państw (obecnych i dawnych) itp. To „zbieractwo” zaprowadziło nas już w bardzo piękne tereny, gdzie przeciętny turysta nie dociera, bo za daleko, za dziko, trzeba iść np. 20 kilometrów tam i z powrotem, żeby zobaczyć tylko jakiś kamień itp. A nam się właśnie to podoba. Te wędrówki są jedne z piękniejszych.

Ale do rzeczy. Otóż pewnej ciepłej niedzieli, będąc daleko, daleko na północy Norwegii, w mieście Kirkenes nad Morzem Barentsa, gdzie szyldy są dwujęzyczne (po norwesku i cyrylicą), skąd tylko rzut beretem do rosyjskiego Murmańska, ruszyliśmy w drogę do trójstyku norwesko-fińsko-rosyjskiego – Treriksrøysa. Znajduje się on około 120 kilometrów na południe od Kirkenes, na skraju norweskiego Parku Narodowego Øvre Pasvik. I tylko od strony norweskiej jest on osiągalny dla turystów. Jednym słowem głusza kompletna.

100 kilometrów z Kirkenes przejechaliśmy normalną drogą asfaltową, by pozostałe 20 kilometrów przebyć po drodze leśnej, z wertepami i nierównościami. Wiedzieliśmy, że po tych 120 kilometrach musimy jeszcze dojść 5 kilometrów do samego trójstyku i wrócić tą samą drogą. W niedalekiej odległości od punktu wyjścia naszej wędrówki natrafiliśmy na tablice informacyjne, na których znajdowały się wskazówki, jak mamy się zachować w parku narodowym i terenie przygranicznym z Rosją (np. teleobiektywy ponad 200 mm są niedozwolone itp.). Zapoznaliśmy się z nimi i ruszyliśmy do celu. Po drodze minęło nas tylko jedno auto, a tak byliśmy samiuteńcy – tylko las i głusza wokół nas, tajga syberyjska… Będąc już prawie u celu na tej nierównej drodze trafiła nam się niedużych rozmiarów błotna kałuża, ale przejechaliśmy przez nią bez problemów – zapamiętajcie proszę to miejsce, bo jeszcze do niego wrócę …. Na rozstaju dróg, na końcu naszej jazdy, nadjechali z naprzeciwka dwaj, całkowicie zamaskowani pogranicznicy na quadach i uprzejmie wskazali nam drogę do trójstyku. Dotarliśmy wreszcie do małego placyku, który służył za parking, z tablicą informacyjną o trasie pieszej do trójstyku. Pan W. wysiadł z auta, a ja zmieniałam jeszcze buty na trekkingowe. Właśnie chciałam opuścić kamper, kiedy Pan W. wsiadł do samochodu i zatrzasnął za sobą drzwi: Co jest? – spytałam. Chyba słyszałem niedźwiedzie… – odparł Pan W. niepewnie. (W tym miejscu mała uwaga: Musisz wiedzieć, drogi Czytelniku, żew Parku Narowodym Øvre Pasvik znajduje się duuuużo niedźwiedzi brunatnych…. Tak więc obawy Pana W. nie były aż tak bezpodstawne…) Jasne… – skwitowałam, robiąc dobrą minę do złej gry…. No to będziemy mieć kompanów w drodze do  do trójstyku. Nie mając (jeszcze) doświadczenia z tymi wielkimi stworzeniami, zaczęłam sobie przypominać wszystkie możliwe wskazówki, jak się zachować na wypadek…

I tak w towarzystwie komarów i niedźwiedzi chowających się gdzieś w lesie, nieco niespokojni, rozglądając się na boki, ruszyliśmy do trójstyku. Inna sprawa, że czas się tam zatrzymał – na drogowskazie ciągle jeszcze stoi Związek Radziecki ;). Odbywaliśmy więc niejako podróż w czasie.  Na pięknym szlaku pełnym wełnianek (uwielbiam je, są tak delikatne, a tam gdzie rosną, jest po prostu bajecznie) i przy tylu molte (pol. malina moroszka), że nic tylko jeść prosto z krzaczka, szybko zapomnieliśmy o czyhającym na nas niebezpieczeństwie. Odprężenie nasze nie trwało jednak długo, bowiem z daleka dostrzegliśmy idącego nam naprzeciw uzbrojonego po zęby pogranicznika… Rany boskie, ten karabin! Struchlałam. Komary, niedźwiedzie, karabin… Co jeszcze?

Pan pogranicznik okazał się bardzo miły, przekazał nam kilka wskazówek, jak się zachować na trójstyku (broń Boże, nie wolno okrążać znajdującej się tam piramidki), uprzedził nas, że możemy tam spotkać fińskich pograniczników, opowiedział trochę o smacznych moroszkach, pożyczył nam dobrej wędrówki i zniknął w głuszy…. Uff… Poszliśmy dalej i po kilku kilometrów byliśmy u celu naszej wędrówki: na trójstyku norwesko-fińsko-rosyjski, gdzie stykają się również trzy strefy czasowe. Na miejscu trafiliśmy na zapowiedzianych fińskich żołnierzy i trzech turystów, którzy robili właśnie piknik. Porozmawialiśmy więc krótko, porobiliśmy zdjęcia, nie obeszliśmy rzeczonej piramidki (nie wolno, byłoby to nielegalne wkroczenia na teren rosyjski…) i udaliśmy się w powrotną drogę. Powrotnych 5 kilometrów minęło nam szybko. Wsiedliśmy do auta, przebraliśmy się i ruszyliśmy w powrotną drogę (20 kilometrów po nierównościach i 100 kilometrów po asfalcie). Ale nie ujechaliśmy daleko…. Tuż przed wspomnianą błotną kałużą, czyli jakieś dwa kilometry od parkingu – pamiętasz drogi Czytelniku to miejsce? – wysiadłam z auta z zamiarem sfilmowania kawałka drogi z naszym autem w roli głównej. Ustawiłam się na poboczu, włączyłam kamerę, Pan W. ruszył, wjechał w kałużę i…. ugrzązł ważącym 3,5 tony autem w błocie…. Wyłączyłam kamerę.

Przez kilka godzin w towarzystwie komarów próbowaliśmy – utytłani po uszy w błocie –  wyciągnąć czy wypchnąć auto ze szlamu. Bez skutku. Podkładanie kamienie, wykopywanie, gaz/sprzęgło/gaz itp. nic nie dało. Mało tego, kamper nieszczęśliwie zaczął się przechylać na jedną stronę. 3,5 ton nie da się tak po prostu uwolnić ze szpon błota. Uwierz mi drogi Czytelniku, ta kałuża w drodze do trójstyku była niczym, teraz stała się naszą zgubą…  

Na początku naszej akcji ratowniczej uważaliśmy, żeby komary nam nie wleciały do środka, po kilku godzinach było nam już wszystko jedno. Musieliśmy przyznać, że sami sobie nie poradzimy. A pomocy nie mogliśmy znikąd oczekiwać. Głusza – jedna wielka. Koło północy zaproponowałam nieśmiało, że może byśmy wezwali ADAC (pomoc drogowa). Choć pomysł ten wydał mi się irracjonalny. Przecież oni nas tu nigdy nie znajdą. Oczywiście mogliśmy tam zostać i czekać, aż ktoś nadjedzie (nie zapomnij drogi Czytelniku o czyhających na nas niedźwiedziach brunatnych). Ale jeśli byłby to mały osobowy samochód, to i tak nam by nie pomógł, a i sam nie mógłby przejechać, bo my zatarasowaliśmy drogę. Jednym z pomysłów było udanie się dwa kilometry w stronę wieży strażniczej, ale czy żołnierze mogą opuścić swój posterunek? Zresztą musielibyśmy się rozdzielić, a to mi się nie podobało. W końcu postanowiliśmy zadzwonić po Żółtych Aniołów. Chwyciliśmy za telefony i … oczywiście żadnej sieci. Jak w tanim amerykańskim filmie biegaliśmy po lesie z komórkami szukając zasięgu. Pan W. w końcu go znalazł i połączył się z ADAC. Rozmowa trwała dość długo, bo trudno było zlokalizować nas na mapie. W czasie tej rozmowy Pan W. dostał dwa smsy, co go lekko zdziwiło. Kto wysyła nam smsy o północy? Jak skończył rozmowę, zagadka się wyjaśniła… SMS to było powiadomienie o zasięgu w sieci rosyjskiej… 10 minut rozmowy z ADAC kosztowało nas 30 Euro… a to był dopiero początek wydatków. Nic to. Nie czas żałować róż, gdy płoną lasy. Po kilku telefonach i następnych godzinach na odludzi spędzonych w przechylającym się i grożącym wywrotką aucie, o 3:30 nad ranem nadjechała pomoc ADAC. Wyrwany ze snu Norweg, w niezbyt dobrym humorze (przypuszczam, że się wcześniej wywściekał na głupich turystów, którzy utknęli w głuszy i ciągają go po nocach po lesie) wyciągnął nas z błota, nie wziął pieniędzy, bo czytnik karty nie miał zasięgu (coś  o tym wiemy ;)), umówił się z nami na drugi dzień w Kirkenes i odejchał. A my z ulgą i okropnie zmęczeni ruszyliśmy dalej byle dojechać do najbliższej zatoczki i tam przespać się kilka godzin. Wiedzieliśmy, że kilka kilometrów dalej jest takie miejsce i całe szczęście, bo jedna przygoda to za mało, po drodze trafiliśmy znowu na łosia…

Wszystko skończyło się dobrze, po wypoczynku, w dalszą podróż ruszyliśmy lżejsi o sporą sumę pieniędzy… Czasami drobiazg staje się wielką przeszkodzą ;) Ale co się najadłam moroszek, to moje ;)

Dla tych, co wytrwali do końca, kilka zdjęć – zapraszam :)

[nggallery id=297]